سه سال خبرنگار آی‌تی بودم. از ساختار شرکت‌های فناوری ایرانی نوشتم زمانی که ساختارهایشان هنوز شکل نگرفته بود. از استارتاپ‌های ایرانی نوشتم زمانی که تعدادشان کمتر از انگشت‌های دست بود و از راهکارهایی گفتم که زندگی را بر ما راحت‌تر می‌کند. چند وقت بعد هم در ماهنامه سلام دنیا پروفایل نویسی‌های متفاوتی را تجربه کردم. یک اتفاق مسیر مرا عوض کرد تا دل به دریا بزنم و استارتاپ حودم را راه اندازی کنم. در می‌بریم یاد گرفتم که اگر از دایره «خودت» خارج نشوی هیچ چیز کار نمی‌کند. می‌بریم هرچند بی نتیجه ماند اما آغازی بر یک مسیر طولانی به سمت مدیریت محصول و راه اندازی مجدد چند استارتاپ بود. بعد از می‌بریم به سراغ استارتاپ کناری‌مان ادلیفت رفتم هرچند تجریم‌ها مجالی بهشان نداد، نوبار را راه اندازی کردم و در تخفیفان یاد گرفتم کارمند خوب بودن در یک شرکت صد نفری چگونه است. در آخرین تجربه به علی بابا رفتم تا بفهمم شرکت که از ۳۰۰ نفر فراتر می‌رود همه معادلات تغییر می‌کند.
شهریور ۸۶ با پست پیش فرض وردپرس دات کام به دنیای وبلاگ نویسی سلام کردم. ۲ سال داشتم خودم و علاقه مندی‌هایم را کشف می‌کردم. نوجوانی در پی حقیقت بودم و ۸۸ تحول بزرگم در دیدن جهان بود. اینترنت تقریبا قطع شده بود هرچند در ۹۸ فهمیدم اینترنت را کامل هم می‌توان قطع کرد. بعد از بسته شدن وبلاگ وردپرسم کمی در بلاگ دات کام نوشتم، بعدش هم ترجیح دادم فقط برای لینوکس ریویو و تنها درباره لینوکس بنویسم. اما در یک جایی فهمیدم آدم باید برای خودش یک خانه‌ی واقعی داشته باشد، با اسم خودش، که آنجا احساس راحتی بکند، که هویتش شود. فیس بوک و توییتر و اینها شوخیست یک جای جدی می‌خواستم. برای همین در نهایت بعد از ۶ سال از نوشتن اولین نوشته‌ام در دنیای مجازی این دامین را گرفتم.
می‌توانید نوشته‌هایم در ماهنامه پیوست را از اینجا و نوشته‌هایم در ماهنامه سلام دنیا را از اینجا بخوانید.
نرم افزار آزاد زمانی برایم بسیار مهم بود چون روایت مردمانی بود که قربانی پیش فرض‌ها نبودند مردمانی که رها از طبیعت آرمان شهر را می‌زیستند.
