«پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۵۰ رابطه عاطفی و جنسی بین روبوت و انسان به پدیده‌ای عادی بدل شود». اکنون شرکت ترو کامپنیون وعده ساخت “اولین روبوت دنیا برای رابطه جنسی” را داده و گفته اولین محصول خود را تا آخر سال وارد بازار می‌کند این محصول تا کنون هزاران پیش خرید داشته است. (به نقل از BBC فارسی)
جدا از مباحث اخلاقی، این ماجرا بیش از هر چیز مرا به یاد پیش‌بینی‌های ری‌کروزویل می‌اندازد. مردی که سال‌ها پیش فرآیند پیشرفت فناوری را با تقریب خوبی پیش‌بینی کرد و اکنون ما به نوعی در رؤیاهای گذشته او ایستاده‌ایم. او از دورانی می‌گوید که مغز کنونی بشر از پیشرفت جا می‌ماند، دورانی که با فناوری انتقال مغز نامیرایی به انسان روی می‌آورد و حتی اگر بدنش فرسوده شود و بمیرد می‌تواند بخش اصلی وجود خود یعنی مغز را زنده نگاه دارد. و متوجه هیچ مرگی نشود او مدتی در گوگل کار کرد و اکنون در دانشگاهی که تاسییس کرده به دنبال رویای همیشگی‌اش یعنی «آینده پژوهی» می‌پردازد.
با کسی درباره قدرت هوش مصنوعی صحبت می‌کردم. بحث سر این بود که معتقد بودم هوش‌مصنوعی و علم روبوتیک سر انجام به نابودی بشر می‌انجامد. او مرا مانند دیگران به بدبینی محکوم کرد و معتقد بود این اتفاق نمی‌افتد زیرا بشر همان‌طور که هوش مصنوعی را به وجود آورد و این علم را توسعه داد همان‌طور هم جلوی توسعه آن را می‌گیرد. می‌توانستم با او موافق باشم اما فکر کردم حتماً حادثه هیروشیما، ظهور بمب‌های اتمی، ویروس‌های مخرب کامپیوتری، جنگ‌های بیولوژیکی و بسیاری از اختراعاتی را که توسط بشر درست شده بود اما خیلی زود از کنترل او خارج شد را فراموش کرده است.
با شخص دیگری درباره رسیدن هوش مصنوعی به هوش انسانی صحبت می‌کردم. او معتقد بود هوش مصنوعی چون بر پایه ریاضیات بنا شده و مادی است هرگز نمی‌تواند به هوش انسانی برسد که در خود رگه‌های فرامادی دارد. جدا از اینکه فرامادی بودن ذهن و مغز هم ساعت‌ها جای بحث و بررسی دارد اما او احتمالاً پیشرفت علم را فراموش کرده و از یاد برده که تا پنج سال پیش دستیارهای همراهی مانند سیری و کوتانا در حد فیلم‌های تخیلی بودند و کسی تصور نمی‌کرد به این سرعت بتواند با گوشی‌های هوشمند خود به زبان محواره صحبت کند. این دسته از افراد گمان می‌کنند روزی به مرز فناوری می‌رسیم و من با نگاه به گذشته (وقتی که به مرز فناوری لامپ‌های خلاء رسیدیم و ترانزیستور را جایگزین آن کردیم) تصور می‌کنم هیچ مرزی برای فناوری وجود ندارد. علتش را بیشتر در این جستجو می‌کنم که تکنولوژی که اکثرا برای راحتی زندگی ما به وجود آمده از خیال و رؤیاهای آدمی ناشی می‌شود و رؤیاهای بشر نا ایستاترین بخش عالم است.
کروزویل گفته بود: «امروزه نرم افزار ما نمی تواند رشد کند. زیرا درون مغزی بشری مرکب از تنها ۱۰۰ تریلیون اتصال و سیناپس گیر افتاده است. عمر نرم افزار ما در آینده دیگر به بقای مدار محاسباتی مغز ما وابسته نخواهد بود. جهانی را مجسم کنید که تفاوت بین انسان و ماشین محو می شود».