یادم است یک بار که به یکی از این سایت‌های تازه تاسیس سفارش کالا دادم، وقتی کالا به دستم رسید و با کیفیت نه چندان خوب آن مواجه شدم با یک حالت حق به جانب زنگ زدم و خسارت تلف شدن وقت و هزینه ام را طلب کردم. تصورم این بود که با یک شرکت عریض و طویل روبرو هستم که وقتی سفارش قبول می‌کنند باید از پس آن به خوبی بربیایند! آن روز فکرش را هم نمی‌کردم چند ماه بعد برای تهیه‌ گزارش به آنجا بروم و با یک زیرزمین، چند دستگاه چاپ و یک اتاقک چند متری مواجه شوم. انتظار نداشتم به پای صحبت‌هایشان بشینم و از یک شروع ناگهانی بشنوم که چطور با یک ایده ساده از یک جمع دانشگاهی به آنجا رسیدند.

پشت هر استارت آپ یک اتاق ۶ متری سفید است که در خانه‌ای در انتهای یکی از بن بست‌های یکی از خیابان‌های شهر واقع شده. خیلی از کسب و کارهای موفقی که در اینترنت می‌بینیم توسط یکی دو جوان در یک مکان کوچک اداره می‌شود. آنها هنگامی که شروع کردند از آینده نترسیدند و خود را در حساب کتاب‌های منطقی گم نکردند چون می‌دانستند انجامش بهتر از انجام ندادنش است، شجاعانه شروعش کردند و الان به خوبی می‌توانند کسب درآمد کنند. از این آدم‌ها کم پیدا می‌شود.  دور و بر ما پر شده از دکتر و مهندس‌هایی که می‌ترسند دست به کاری بزند و اوج خلاقیتشان ثبت نام برای مقطع تحصیلی بعدی است. مثل آنها نباشیم.

پشت هر استارت آپ یک اتاق ۶ متری سفید است، یادم باشد دفعه بعد در برخورد با این کسب و کارها کمی شکیبا تر باشم.

پی‌نوشت: ماجرای این اتاق هم از این قرار است که کل استارت آپ در طبقه زیر هم کف یک آپارتمان بود. وقتی که داخل شدیم دیدیم خانه سه اتاق دارد که یکی انباری بود، در یکی  تعدادی اندک دستگاه‌های چاپ قرار داشت و در کوچک‌ترین اتاق که دیوارهایش کاملا سفید بود، سازندگان (یا هر اسم دیگری که دارد) برند روی یک صندلی قرمز و یک صندلی آبی پشت  دو میز شیشه‌ای کوچک  نشسته بودند و نور چند رنگ شده مهتابی بزرگ فضای اتاق را شدیدا روشن و پر انرژی کرده بود که توسط صحبت پر هیجان و خنده‌های پیاپیشان  دو چندان شد.

پی‌نوشت دو: احتیاج به گفتن نیست که می‌توانید گزارش دو صفحه‌ای چگونگی شروع پیک یو یو را در شماره آینده پیوست بخوانید.

هفتمین شماره‌ ماهنامه پیوست منتشر شد. ماهنامه‌ای که بی‌تردید بدون اینکه بخواهم طرفداری بی‌مورد کنم تنها نشریه‌ای است که آی‌تی را به معنای واقعی معرفی می‌کند. در حقیقت رشته‌ی مهندسی فناوری اطلاعات و  در کل علم فاوا مفهومی است که بیش از اینکه درگیر مسائل فنی شود از زاویه‌ی مدیریتی و یافتن راه‌حل به قضایا نگاه می‌کند. مثالی هست که می‌گوید مهندسان کامپیوتر مانند دارو ساز می‌مانند و مهندسان آی‌تی قرار است نقش پزشک را بازی کنند یعنی قرار است تشخیص دهند که چه موقع از کدام فناوری استفاده کنیم. رشته‌ی آی‌تی از این جهت به وجود آمد که فکری به حال پیشرفت‌های روز افزون صنعت رایانه کند و آنها را به بهترین شکل قابل استفاده کند و قرار نیست در مسائل فنی غرق شود. گرچه متاسفانه مجموعه علومی که به نام فناوری اطلاعات در دانشگاه تدریس می‌شوند به هیچ وجه این اصل را رعایت نمی‌کنند و بدون درک این موضوع مطالب بی‌فایده‌ای را یاد دانشجو می‌دهند.

در ادامه سه نوشته‌ای که برای شماره‌ی هفتم در تولیدشان نقش داشتم را به خلاصه معرفی می‌کنم. واضح و بدیهی است که اینها صرفا نظرات شخصی من درباره گفتگوها است و تحریریه‌ی پیوست هیچ مسئولیتی درباره‌ آنها ندارد. به این مانند که من بی‌اطلاع از جریان، نوشته‌ها را خوانده باشم و بخواهم درباره‌ی آنها نظر دهم. این شماره به زودی روی دکه‌ها قابل دسترسی است و نسخه‌ قابل دانلود آن مدتی بعد روی سایت پیوست قرار می‌گیرد.

توانایی‌ در کنار طراحی دل‌نشین

بررسی تلفن همراه LG G2

شاید الحاق واژه‌ی «انقلاب» برای طراحی این گوشی کمی رادیکالانه باشد اما حقیقت این است که واقعا در این بازار بی‌خلاقیت همین حد تغییر هم می‌تواند انقلابی  در تلفن‌های همراه به حساب بیاید. این نوشته سعی دارد تا جدا از قدرت سخت‌افزاری و گفته‌های روی کاغذ،  محصول را از دید کاربردی بررسی کند، اینکه آیا با چنین هزینه‌ای می‌توان به عنوان یک دستیار هوشمند روی محصول جدید ال جی حساب باز کرد یا نه. پاسخ این سوال را می‌توانید در بخش جدید محصول ماه بخوانید.

کارگر بود که مدیر شد

گفتگو با محمد حسین برخوردار

محمد حسین برخوردار کسی است که تمام مانیتور‌ها و تلویزیون‌های سامسونگ را با آن سطح تکنولوژی در کشور تولید می‌کند. شاید این ظاهری‌ترین سمتی باشد که می‌توانیم به او بدهیم او در حقیقت رياست هيئت مديره گروه واردكنندگان و نمايندگان شركت‌های خارجی، مدیر عامل وعضو هیئت مدیره شرکت سام الکترونیک، رئیس هیئت مدیره شرکت سام سرویس، رئیس هیئت مدیره انجمن صنفی تولید کنندگان لوازم صوتی وتصویری، مدیر عامل و عضو رئیس هیئت مدیره شرکت کارخانجات رادیو شهاب و چندین سمت ریز و درشت دیگر نیز دارد که شمردن همه‌ آنها کار سختی است.

برخوردار بر خلاف تعداد زیادی از مدیران این مملکت (مسلماً نه همه) که یک شبه بر صندلی ریاست تکیه زده‌اند پله‌های موفقیت را یکی یکی طی کرد. از دوران کودکی که در کرمانشاه به کسب و کار پدرش در واردات و توزیع کالا کمک می‌کرد تا بعد از آن که با خانواده به تهران آمد و تلاش کرد این بیزینس فامیلی را بیشتر گسترش دهد تا بعدترها که متوجه شد باید علمی بیاموزد و به خرج خانواده برای آموختن مهندسی الکترونیک به آلمان رفت و پس از آن با وجود آینده‌ درخشان در خارج، بدون ترس در بحبوحه جنگ به بازگشت تا برای کشورش کاری کند.
انرژی‌اش هنگام معرفی کار خانه مثال زدنی بود. با اینکه در دهه‌ی ششم زندگی‌اش به سر می‌برد اما مسیر بین سوله‌ها را آنقدر سریع می‌رفت که ما با وجود تلاشمان باز هم به او نمی‌رسیدیم. با خوش رویی با عکاسمان راه می‌آمد و گاهی حتی خط تولید برای چند لحظه می‌ایستاد.

جالب بود که با آن فرآیند بلند تولید، خط را کاملاً می‌شناخت و حتی گاهی می‌دانست هر دستگاهی چه کار می‌کند و الان در چه جهتی حرکت می‌کند. گاهی حتی جای کارگران می‌نشست و کار آن‌ها را چه پیچ کردن بود چه سوار کردن خازن و مقاومت به خوبی انجام می‌داد. همین به ما می‌گفت که دلیل موفقیت شرکت شروع از کارگری و آشنایی نزدیک او با کار است. وقتی عکاس می‌خواست برای ژست عکس بعدی دستش را درون جیبش کند گفت:«این مال آدم‌های بی‌کار است. کسی که دستش را درون جیبش می‌کند بی‌کار است یک آدم موفق دستش همواره به چیزی بند است و دارد کاری انجام می‌دهد»
دفتر برخوردار در طبقه‌ی بالایی خط تولید قرار داشت. روی تمام دیوار ورودی تلویزون‌های سامسونگ نصب کرده‌ بودند که در هر کدام هم همان تصاویر تبلیغاتی مناظر در حال پخش بود. دیوار کنار آن هم سرتاسر از مانیتورهای خاموشی پر شده بود. تلویزیون‌ها و مانیتورهایی که مانند لوح افتخار بر دیوار نصب شده‌ بودند که واقعاً هم با کیفیت بی‌رقیبشان یک افتخار برای یک تولید کننده هستند. در این گزارش می‌فهمید که چگونه برای رسیدن به پله‌های بالا باید از پله‌های پایین عبور کرد.

نتیجه موقعیت شناسی

شرکت پورتال ساز سیگما چگونه شکل گرفت

سیگما شرکتی است که نرم‌افزار پورتال ساز می‌فروشد و پشتیبانی می‌کند. یعنی یک سازمان به جای اینکه خودش دست به طراحی پورتال بزند و برای به روز رسانی آن هزار مکافات ببیند،  به این شرکت مراجعه می‌کند و تمام کار را به آنها می‌سپارد. این کار برای این انجام می‌شود که یک آدم غیر فنی هم بتواند محتوای سایت را به روز رسانی کند.

تا اینجا همه چیز عادی است اما چیزی که این شرکت را از دیگران متفاوت می‌سازد مشتریانی است که  دارد. سایت ریاست جمهوری، چندین وزارت‌خانه، ایرانسل، آستان قدس و چندین شرکت بزرگ دیگر از مشتریان این شرکت هستند. اینکه این شرکت چگونه به چنین جایگاهی رسیده سوالی است که در گزارش این شماره می‌توانید تا حدودی به آن پی ببرید. اما از دید من تنها دلیل این موفقیت این بوده که موسس آن در شرایط دیده شدن قرار گرفته. یعنی با موقعیتی که به دست آورده خود را مطرح کرده و پس از آن با ارائه خدمات مناسب این جایگاه به دست آمده را به خوبی حفظ کرده. اما اگر موسس شرکت در آن روزهای آغازین، اتفاقی رئیس شورای عالی اطلاع رسانی را نمی‌دید باز هم چنین شرکتی شکل می‌گرفت؟

به روز رسانی اسفند ۹۳:  دیگر کمتر کسی است که نداند امین رضا وهوش اصفهانی (یا به اصرار خودش امیر وهوشی) چه نقش موثری در استارت‌آپ‌های مطرح آی‌تی دارد و با سرمایه گذاری و راهنمایی‌هایش چقدر در پیشرفت آن‌ها موثر بوده. دیگر امیر وهوشی فقط بیپ و شرکت رهنما نیست، کافه بازار و هدفون و دیجی‌کالا و تعداد زیادی از استارت‌آپ‌های دیگر زیر دستان او جان گرفتند.

بیپ شرکت تامین کننده‌ی محتوایی است که بسیاری از سرویس‌های پیامک ایرانسل را عرضه می‌کند. این نوشته خلاصه و پیش نویس متن گزارشی است که همراه آرش برهمند از شرکت بیپ انجام شد. این نوشته صرفا برای آشنا شدن با فضای گفتگوست اما حاوی اطلاعات باارزشی از نحوه‌ی مدیریت یک شرکت آی‌تی است. می‌توانید نسخه‌ی ویرایش شده و کامل این گزارش را همراه عکس‌های شرکت در شماره‌ی ششم ماهنامه پیوست مطالعه کنید.

به خواندن “امیر وهوشی: از استارتاپ بیپ‌تیونز تا دیجی‌کالا و کافه‌بازار” ادامه دهید →