من چند روزی هست که دارم درباره موضوع دیجیتال نومد می‌خونم و فکر می‌کنم و تو این رشته توییت می‌گم که اوضاع برای یک ایرانی، با پاسپورت ایرانی، درآمد ریالی و بدون حساب بانکی «احتمالا» شبیه این عکس‌ها نیست. دقت کنید این بیشتر از اینکه «سفر» باشه «زندگی» هست و لازمه که شبیه زندگی باشه
توی این شکل از زندگی شما تو سفر زندگی می‌کنید مزیتش اینه دیگه از این چرخه که «پول دربیارم که یه روز دنیا رو بگردم» رها می‌شید. پس مهمه که هزینه‌هاتون مثل یک زندگی معمولی در تهران باشه. من مدل کوچ‌سرفینگ رو انتخاب کردم که خونه محلی‌ها مهمون بشم و هزینه اقامتم حذف بشه.
اول می‌خواستم سفرم رو از مالدیو شروع کنم. چرا؟ چون ایرانی‌ها میتونن سه ماه بدون ویزا برن اونجا و جزو طولانی‌ترین مقاصد بدون ویزاست. بعد دیدم جزایرش خیلی کوچک هست، کشور تازه‌ای هست و فرهنگ خاصی نداره و البته پروازها به اونجا حدود ۲۰ تومن این طورها درمیاد.
بعد با ویزاهایی که برای digital nomad ارائه شده آشنا شدم. اکثر کشورها به کسانی این ویزا رو میدن که درآمد بالایی دارن ۵-۶ کشور هستن که شاید با چنج ریال به دلار بازم شانس پذیرش داشته باشیم: Bermuda (0$) Brazil (1500$) Cape Verde (1500$) Colombia (900$) Curacao (0$) Ecuador (1350$)
که البته با خاطر هزینه‌های بالای اپلیکیشن و مدت نهایت ۲ ساله بی‌خیالشون شدم فعلا. وقتی داری ریموت کار می‌کنی یه چالش وضعیت stable ارتباطی و ذهنی هست برای همین گزینه‌هایی مثل کوچ‌سرف یا «بریم ببینیم چی میشه» کارت رو به فنا میده. برای همین افتادم دنبال راهکارهای دیگه
خیلی اتفاقی تو ایربی‌ان‌بی دیدم بعضی جاها روی اقامت‌های یکماهه تخفیف عجیب غریبی گذاشتن. این طوری شد که گزینه سریلانکا که به خاطر هزینه ویزا حذف شده بود یه دفعه اومد رو میز. با یه هزینه ۵۵ دلاری میشه ۶ ماه ویزا گرفت که عدد خوبیه.
الان هم شروع این مسیر (که ممکنه یکسال طول بکشه) از ترکیه شروع میشه چون هم الان بلیت‌هاش از ایران ارزونه هم قدم کم ریسک‌تری هست. در تمام این تجربیات اما پول مهمترین مسئله یک ایرانی هست شما به هیچ کارتی دسترسی ندارید، درآمدتون ریالی به حساب ایران میاد و حتی نمی‌تونید اسمس بگیرید.
و من فعلا راهکاری ندارم. یکسری مسائل مثل پرواز و اقامت رو ظاهرا میشه با ایرانی کارت و پرداخت ریالی اوکی کرد اما غیر از این رو حسابی چالش هست مخصوصا برای اقامت طولانی. تا ببینم آیا صرافی‌ها حاضر میشن رفاقتی کریپتو قبول کنن یا نه.
ضمن اینکه شما پول کمی می‌تونید ببرید هم پولی که می‌برید از چیز بی ارزشی تبدیل شده. بنابراین احتمالا هرچی لباس می‌برید باید با همون‌ها سر کنید و کارهای گرون نمی‌تونید بکنید. این رو گفتم که احتمالا این سبک زندگی برای یک ایرانی خیلی با یک گردش نایس فاصله داره. اما غیر ممکن نیست.
ایربی‌ان‌بی اخیرا حدود ۵۰ قابلیت جدید رو با تمرکز بر مفهوم rooms معرفی کرد تا روی راهکارهای ارزون‌تر و همین طور مزیت‌های لوکال بیشتر پوزیشن کنه. اتفاقی که قبلا با Airbnb Experience شروعش کرده بود اما ظاهرا خیلی نگرفت اینجا می‌خوام تجربه اخیرم رو در استفاده از این پلتفرم بگم.
قبل‌تر یه اشاره‌ای به زندگی دیجیتال نومد کردم. زندگی که توش جای ثابت نداری و در حال سفر کار و زندگی می‌کنی و کوله‌ات همیشه رو دوشت هست. خب من استارت این قضیه رو زدم و الان یک ماه ازش می‌گذره و شبیه چیزی که قرار بود بشه نشد هرچند هم اون قدر سخت نشد.
این خونه‌ای بود که باعث شروع سفر ما شد یک ویلای استخردار تر و تمیز در سریلانکا با ماهانه ۳۶ دلار ناقابل. فقط یک قدم تا رزرو این خونه فاصله داشتیم که یهو زد و عید شد و قیمت‌های پرواز به کشورهای همسایه وسوسه انگیز شد و همین باعث شد جای اینجا یه هتل قدیمی رو در استانبول رزرو کنیم.
و این هتلی بود که در استانبول رزرو کردیم. یه هتل قدیمی که خب هیچ ربطی هم به عکس‌اش نداشت. نه خبری از استخر بود و نه تر و تمیزی. ما ساعت ۱۲ شب رسیدیم، یه پسره مشخصاتمون رو چک کرد و ورودمون رو ثبت کرد و فردا صبح بهمون گفتن که اصلا با همچین قیمتی چطوری رزرو کردید؟
اینجا گفتم که چون در یکسال اخیر بیش از ۱۵ تا اقامتگاه رو در شهرهای مختلف ایران بدون هیچ مشکلی آنلاین رزرو کردم. تصورم این بود که دقیقا مثل ایران وقتی پول رو میدی همه چی تمومه اما ظاهرا در Airbnb این خبرها نیست. پشتیبانی ازمون معذرت خواهی کرد و گفت پیش میاد
شاید من هیچ وقت فکر نمی‌کردم تجربه کار کردن با یه محصول ایرانی برام بهتر از یه محصول بین‌المللی باشه. من دو سال اخیر هر دو ماه یکبار سفرهای ۵-۶ روزه با
رفتم و یکبار نشد که بعد از رزرو و واریز میزبان بزنه زیر حرفش. اما الان تو یک روز دوبار از
این اتفاق افتاد
نمی‌دونم من چرا دیفالت ذهنی‌ام با قطعیت این بود چیزی که در یه سیستمی به این عظمت و کیفیت گفته میشه حتما درست هست و رو همین حساب طبق قیمتی که اعلام شده بود جا رزرو کردم، پول دادم و رفتم در مقصد اما زهی خیال باطل.
و ما یک هفته دنبال اقامتگاه جایگزین بودیم. شاید هم البته این آخرین تلاش من بود برای اینکه اثبات کنم با درآمد ریالی هم میشه مثل یک آمریکایی دیجیتال نومد بود و زندگی کرد که به سنگ خورد. یک هفته دنبال یک جای جایگزین بودیم و این بار دیگه به همه پیام دادیم.
فهمیدیم تمامی اقامتگاه‌های ۲۰ تا ۶۰ دلاری که در Airbnb هست (حدود ۲۰ تا در استانبول) همه اشتباه بوده و ظاهرا یه باگ یا مشکل UXای باعث شده اینها تخفیف رزرو ماهانه رو ۹۰ درصد بزنن در حالی که عدد رایج نهایت ۵۰ درصد هست. بنابراین هزینه‌هامون یه دفعه جامپ کرد.
ما که میخواستیم با یه هزینه اندک زندگی در سفر رو شروع کنیم دیدیم که کمترین قیمت Airbnb برای یک ماه اقامت بین ۲۰۰ تا ۳۰۰ دلار هست. یه جای ۱۹۰ دلاری رو دیدیم که شبش دبه کرد و گفت بیاین این یکی اتاقم که ۳۲۰ دلار هست رو بگیرید و در نهایت با یک اتاق ۲۴۰ دلاری به نتیجه رسیدیم.
این دقیقا همون جایی هست که میشه فیچر Rooms اینها به اصطلاح Private roomهایی هستن که جزئی از یک خونه بزرگتر هستن و صاحبخونه برای کم کردن هزینه‌هاش یکی دوتا از اتاق‌هاش رو داره اجاره میده. آشپزخونه، ظرف و دستشویی و راهرو و در ورودی مشترک هست و اتاق‌ها هم ۳-۴ تا وسیله داخلشه.
گاهی صاحب خونه هم در همون خونه زندگی می‌کنه و گاهی هم خونه رو گرفته برای کسب و درآمد و کل اتاق‌ها رو اجاره داده مثل همین جایی که ماه اول بودیم که ۴ اتاق داشت و در هر اتاق یک نفر بود. اتاق‌ها شامل تخت، کمد، میزتحریر، مبل و گاهی هم تلویزیون میشه.
من خیلی نگران اینترنت بودم اما فراموش کرده بودم که وقتی تونستم در سیاه‌چاله اینترنت زندگی کنم احتمالا هرجای دیگه‌ای هم می‌تونم. اکثر اتاق‌ها به اینترنت نامحدود دسترسی داره. سرعت اینترنت ADSL حدود ۱۴ تا ۲۰ و اگه فیبر باشه ۱۰۰ تا ۱۲۰ هست همینطور کافه‌ها و رستوران‌ها هم اینترنت داره
چیزی که ما تجربه کردیم خیلی با «مهمون شدن» فاصله داشت و عملا خود هاست کاری به کار شما نداره اما به نظر می‌رسه ایربی‌ان‌بی دوست داره این تعامل بیشتر باشه و شما بیشتر درباره هم بدونید و بیشتر با هم اکتیوتی انجام بدید و از یه اتاق خشک و خالی خارجش کنه.
در نهایت برای اونهایی که می‌خوان این سبک زندگی رو تجربه کنن بگم که اگه یه کار ریموت حداقل ۱۵ میلیون تومنی دارید از ایران بزنید بیرون و با احتمال خوبی می‌تونید در چندتا کشور ارزون تجربه چندماه سفر و زندگی و کار رو داشته باشید بدون اینکه نگران جا باشید.
ما با این هزینه اتاق گرفتیم، خورد و خوراک معمول رو تهیه کردیم و تقریبا هفته‌ای ۲ روز تعطیل هم در سطح شهر چرخیدیم و بیرون غذا خوردیم. در یه سری کشورها (مثل همین ترکیه) هم تعدادی صرافی هستن که می‌تونید تتر بدید و لیر بگیرید که کار جابجایی پول رو هم براتون خیلی راحت می‌کنه.
جدا از این موارد به نظر می‌رسه که Airbnb تمرکز خوبی هم می‌خواد روی اقامت‌های بلندمدت و ماهانه بگذاره و با توجه به مصاحبه‌هایی که فاندرش کرده بود و گفت که تمام کارمندان میتونن دیگه از هرجایی از دنیا کار کنن به نظر می‌رسه کارکردهای وسیعی از دیجیتال نومدی رو جا می‌اندازه.
اینجا درباره اولین ماه دیجیتال نومدی با هزینه تقریبی ماهی ۲۵۰ دلار صحبت کردم. البته اولین قسمت هست و بیشتر درباره این گفتم که مسیر ذهنی‌ام چطوری طی شد و رو چه حسابی مقصد رو انتخاب کردم. https://youtube.com/watch?v=vzCimdoNv_E